Мен, аслида, ҳаммадан беркитиши керак бўлган ўз турмуш ўртоқлари(аёллари)ни барчага кўз-кўз қилиш учун фоҳишалардек кийинтирадиган дунёдан жирканаман ва бундай дунёнинг бир қисми бўла олмайман.

У ерда ор-номус ва қадр-қиммат йўқ. У ердаги аёллар фарзанд кўришни, эркаклар эса оила қуришни истамайди.

У ерда она сути оғзидан кетмаган гўдаклар отасига тегишли машинага ўтириб олиб, ўзларини энг омадли деб ҳисоблашади ва озроқ обрў-эътиборга эга бўлган  ҳар қандай одамни оддий нотавон эканини исботлашга уринишади.

У ерда одамлар мунофиқларча қўлига алкоголли қадаҳ тутиб, ўз дини ҳақидаги  бир чимдим тушунчаси билан, Худога ишониши ҳақида оғиз кўпиртиришади.

У ерда рашк тушунчаси шарманда , камсуқумлик эса эса нуқсон саналади. 

У ердаги одамлар севгини унутиб юборганлар, фақат энг муносиб  шерикларни излашади.

У ердаги эркаклар, йигитлар ота-онаси топган пулларни примитив мусиқа садоларига жилпанглаб, тунгги клубларда совуради. Қизлари эса шу учун улар билан севишади.

У ерда эркак ва аёл тушунчаси йўқолиб бўлган. У ерда буларнинг барчаси биргаликда ЭРКИН ТАНЛОВ деб аталади ва бошқа йўлни танлаганларга эса золим тамғаси босилади.

Мен буни шунчаки қабул қила олмайман!

Мен ўз йўлимни танлайман!